«Μπαίνω αυθαίρετα σε ρόλους που τελικά δεν μου είναι ξένοι, κι ας φαίνομαι σε κάποιους ως αεροβάτης, τραγουδώντας για τα κομμένα μου φτερά, το μεροκάματο που το ξερνώ κάθε Σάββατο σε δρόμους που κάνω τον αθάνατο πάνω στη βέσπα μου ή τη μηχανή μου, θυμώνω και φωνάζω τι να σκεφτώ την στιγμή που θυμάσαι πως υπάρχω όταν εσύ είχες ξεχάσει πως υπήρχα εγώ, σε εκδικούμαι γιατί ίσως μάταια θέλω να πονάμε κι οι δυο, γυρνώ αυτοεξόριστος σε μία χώρα που με φοβάται γιατί θέλω να αγαπώ, γιορτάζω κάθε που τρέχω να σε βρω, σου κρατώ το χέρι όταν παίρνουμε την κατηφόρα γιατί εγώ είμαι εδώ για σένα όταν χάνεις τη μπάλα, μα δεν είμαι και Θεός κι αν στα δικά σου πόδια δεν σταθείς θα πέσουμε κι οι δυο, κι αν σε πλήγωσε κάποιος ήταν ο χειρότερος εχθρός μου που είναι ο εαυτός μου μα όταν σε κοιτώ κάτι μου λεει πως δεν έχει τίποτα χαθεί γιατί το γέλιο σου μου σώζει τη ζωή και βρίσκω ξανά την ουτοπία μου, το νησάκι της νοσταλγίας για μια καλύτερη ζωή που δεν θέλω να ξεχάσω σαν το παιδί που με χτυπά στην πλάτη και πεισμωμένα μου φωνάζει…. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!!!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου